Türkiye'nin Coğrafi Konumu

Türkiye, 26^o-45^o doğu boylamları ile 36^o-42^o kuzey enlemleri arasında yer alır. Türkiye, 78 Milyon hektar yüzey alanına sahiptir. Bu alanın 1,1 Milyon hektarı iç göl yüzeyidir. Ülkenin doğu-batı hattı, 1 700 km uzun kenarı olan ve kuzey güney hattı yaklaşık 1 000 km olup, bir dikdörtgene benzer. Türkiye doğu ile batı arasında bir köprü durumunda olup, yüzey alanının %3’ü Avrupa kıtasında (Trakya), geri kalanı Asya Kıtasında (Anadolu) yer alır. Anadolu’nun doğusu hariç diğer üç yönü, toplam 7 816 km kıyıya sahip olup (ada kıyıları hariç) denizle çevrilmiştir. Türkiye ortalama yükseltisi fazla olan bir ülkedir (1 132 m). Bu yükseklik, Asya’nın 1 050 m olan ortalama yükseltisinden daha fazladır ve Avrupa’nın 330 m olan ortalama yükseltisinin 3,5 katıdır. Ülkede yükselti batıdan doğuya doğru artmaktadır. Türkiye’nin başkenti olan Ankara’nın rakımı 875 (Ulus) metredir. Doğu’da düzlüklerin rakımı 2 000 m ye kadar çıkmaktadır. Doğu bölgesinin ve Türkiye’nin en yüksek dağı olan Ağrı dağının yükseltisi 5 137 metredir.

Türkiye’nin Sınırları

Türkiye coğrafi konumu nedeniyle değişik özelliklere sahip bir ülkedir. Toplam kara sınırlarının ve deniz kıyılarının uzunluğu 10 765 km’dir. Kara sınırlarının uzunluğu 2 949 km ve kıyı sınırlarının uzunluğu 7 816 km’dir. Türkiye’nin batısında Yunanistan ve Bulgaristan, Batısında Gürcistan, Ermenistan, Azerbaycan/Nahçivan ve güneyde İran, ve Irak ile sınırları vardır. Karadeniz kıyısındaki Rezve Deresi ağzından başlayarak Edirne’nin kuzeybatısına kadar uzanan Bulgaristan sınırının uzunluğu 269 km’dir. Edirne’nin güneyi ile güneybatısındaki Karaağaç çevresini Türkiye topraklarında bırakarak Meriç Irmağı boyunca uzanan Yunanistan sınırı, Enez’in batısında Ege Denizi kıyısında son bulur. Bu sınır 203 km’dir. Çoruh Irmağı ağzının güneyindeki Sarp Köyü’nde başlayan, Arpaçay ve Aras Irmağı boyunca uzanarak İran sınırına ulaşan, Gürcistan (276 km), Ermenistan (328 km) ve Azerbaycan/Nahçivan (18 km) sınırlarının toplam uzunluğu 622 km’dir. Yüksek dağların doruklarını izleyen 560 km uzunluğundaki İran sınırı, Irak sınırının başladığı Kelsim Gediği’ne kadar uzanır. Hakkari yöresindeki yüksek ve dağlık bir kesimden geçerek Habur Çayı’nın Dicle Irmağı’na katıldığı noktada sona eren Türkiye-Irak sınırının uzunluğu 384 km’dir. Bağdat demiryolunun hemen güneyini izleyen Suriye sınırı Güvercinkaya’da Akdeniz kıyısına ulaşır; bu sınırın uzunluğu 911 km dir.

Toprak Kaynakları

Türkiye’nin toplam yüzölçümü 780 000 km2 başka bir ifadeyle 78 Milyon ha’dır. Baraj ve doğal göl yüzeyleri çıkarıldığında kalan alan 769 600 km2 dir. Değişik jeolojik, iklim, bitkisel ve tomografik özellikleriyle, Türkiye bugün dünyada bulunan birçok karasal özelliklere sahiptir. Bu çeşitlilik çoğu yüksek kalitede olan çeşitli bitkilerin yetişmesine imkan sağlar. Tarım yapmayı kısıtlayan toprak özellikleri bakımından topraklar, tarım yapmayı kısıtlayan hiçbir özelliğin olmadığı 1. sınıftan, tarım ürününü yetiştirmenin hiç mümkün olmadığı 8. sınıfa kadar sınıflandırılabilir. Genel olarak ilk 4. sınıfa kadar sınıflardaki topraklar, tarım yapmaya elverişli topraklar, geri kalan 8. sınıfa kadar sınıflardaki topraklar ise doğal örtünün devamlı kaldığı ormanlık ve çayırlık alanları da kapsayan tarım yapılamayan topraklardır. Türkiye toprak yüzeyinin yarıdan biraz fazlasını dağlar kaplar. Bunun dışında kalan bölüm ova, plato, engebeli arazi ve yassı tepeliklerdir. Türkiye'nin 190 000 km2 alanı, alüvyonlarla örtülü ova özelliği gösteren değişik yüksekliklerdeki düzlüklerden oluşur. Platolar 80 000 km2 alan kaplar. Ova ve platoların toplamı 270 000 km2 alana karşılık gelmektedir ki, bu alan Türkiye yüzölçümünün 1/3'ü kadardır. İşlenmesi nispeten kolay olan 100 000 km2 lik engebeli ve yassı tepeli arazileriyle birlikte Türkiye'de dağlık alanların dışında 370 000 km2 düzlük alanı olduğu söylenebilir. Zaten ekilebilir arazileri toplamı da 280 000 km2 yani 28 milyon ha civarındadır.

Nüfus

2008 yılı itibariyle 81 ili olan Türkiye’nin nüfusu yaklaşık 71 Milyon dur. Nüfus artış oranı yılda %1,8 dir. Ortalama yoğunluk 92 kişi/km² dir.

İklim

Türkiye coğrafi konumu nedeniyle dört mevsimin belirgin özellikleriyle yaşandığı bir ülkedir. Ayrıca yükseltinin deniz seviyesinden 5 000 metreye kadar değişkenlik göstermesi, aynı dönemde hava koşullarının da yerden yere farklılaşmasına yol açar. Türkiye’de yarı kurak iklim özellikleri görülür. Buna karşın Türkiye'nin üç tarafının denizlerle çevrili olması, yüksek sıradağların kıyılar boyunca uzanışı, ani yükselti değişiklikleri ve kıyıya olan uzaklık, iklim özelliklerinin kısa mesafelerde farklılaşmasına neden olmaktadır. Sıcaklık, yağış ve rüzgârlar da iklim özelliklerine bağlı olarak farklılıklar gösterir. Kuzey ile güney arasındaki enlem farkı da (6°) sıcaklık değişiminde önemli bir rol oynamaktadır. Bu nedenle güney bölgeleri, yarı tropikal iklimlere benzer ve Akdeniz ikliminin etkisi altındadır. Akdeniz ikliminde yazlar kurak ve çok sıcak, kışlar yağışlı ve ılık geçer. Kuzeyde ise mevsim sıcaklıklarında aşırılıklarının gözlenmediği, her mevsim yağışlı olan Karadeniz iklimi görülür. Ege bölgesinde dağlar kıyıla dik uzanır ve dağların arasında ovalar vardır. Ege Bölgesinde de Akdeniz iklimi görülür. Etrafı dağlarla çevrili Orta Anadolu’nun ortalama yükseltisi 1 000 m olan yüksek platolara sahiptir. Orta Anadolu, step iklimi karakterindedir, yani yarı kurak karasal iklim özelliğinde olup etrafı sıradağlarla çevrelenmiş olduğundan az yağış alır. Yılık ve günlük sıcaklık farkları çoktur. İç ve Doğu Anadolu’da kışlar uzun ve soğuktur. Türkiye’nin kıyı bölgelerindeyse kısa ve ılıktır.

Yağış

Tarımsal ürün yetişme mevsiminde Türkiye’de genellikle yağış azdır. Yıldan yıla yağış miktarında düzensizlikler gözlenir. Genellikle, kıyı bölgeleri yeterli yağış (800 - 1 000 mm/yıl) alır. Özellikle dağlık olan kıyı bölgelerinde yağış boldur (1 000 - 2 500 mm/yıl). Kuzey kıyı bölgesi (Karadeniz Bölgesi) Türkiye’de en fazla yağış alan (1 260 – 2 500 mm) yeridir. Marmara ve Ege bölgelerinde, Doğu Anadolu’nun yaylalarında ve dağlarında yağış 500 - 1 000 mm/yıl’dır. Kıyılardan iç bölgelere gidildikçe yağış azalır. İç Anadolu’nun birçok yerinde ve Güneydoğu Anadolu'da yağış 350 - 500 mm/yıldır. Kuralıkla beraber yaz aylarında yüksek sıcaklık ve yüksek buharlaşma seviyesinden dolayı İç Anadolu, Türkiye’nin en az yağış alan yerlerinden biridir (250 - 600 mm/yıl). İç Anadolu, Tuz Gölü çevresi Türkiye’nin en az yağış alan yeridir (250-300). Türkiye genelinde ortalama yağış 643 mm dir. Türkiye'nin hemen hemen her yerinde kar yağışı görülür. Fakat kar yağışının görüldüğü gün sayısı ve karın yerde kalma süresi bakımından bölgesel farklılıklar göstermektedir. Akdeniz Bölgesi’nde kar yağışı yılda 1 gün ve daha az, Doğu Anadolu’da 40 günden fazladır. Karın yerde kalma süresi Akdeniz ve Ege kıyılarında 1 günden az, Marmara ve Karadeniz kıyılarında 10-20 gün, İç Anadolu’da 20-40 gün ve Doğu Anadolu’da Erzurum-Kars bölümünde 120 gün civarındadır. Yüksek dağlarda yılın her mevsimi karla örtülü alanlara rastlamak mümkündür. Dağlarda bulunan karlar yavaş yavaş eriyerek akarsular ve yeraltı sularını besler.

Nehirler ve Göller

Türkiye’de dağlarda bulunan küçük göllerle birlikte 120’den fazla doğal göl bulunmaktadır. En büyük ve en derin göl olan ve yükseltisi 1 646 m olan Van Gölü’nün alanı 3 712 km2 dir. İkinci büyük göl, İç Anadolu'daki Tuz Gölü'dür. Derin bir göl olmayan Tuz Gölü'nün denizden yüksekliği 925 m alanı ise 1 500 km2 dir. Türkiye'de göllerin toplandığı başlıca dört bölge vardır: Göller Yöresi (Eğirdir, Burdur, Beyşehir ve Acıgöl), Güney Marmara (Sapanca, İznik, Ulubat, Kuş Gölleri), Van Gölü ve çevresi, Tuz Gölü ve çevresi. Türkiye'deki göllerin bazılarının derinliği 30 m’den fazladır, bazıları ise sadece birkaç metre derinliktedir. Van Gölü'nün derinliği 100 m’den daha fazladır. Köyceğiz Gölü gibi denizle bağlantısı olan göller az tuzludur. Doğal göller dışında Türkiye’de 673 kadar baraj gölü bulunmaktadır. Bunlardan bazılarının yüzey alanı; Atatürk Barajı 817 km2, Keban Barajı 675 km2, Karakaya Barajı 268 km2, Hirfanlı Barajı 263 km2, Altınkaya Barajı 118 km2, Kurtboğazı Barajı 6 km2 dir. Türkiye göllerinin yanı sıra akarsuları açısından da zengin bir ülkedir. Kaynakları Türkiye topraklarında olan birçok akarsu değişik denizlere dökülür. Nehirler döküldükleri denize göre sınıflandırılabilir. Karadeniz'e; Sakarya, Filyos, Kızılırmak, Yeşilırmak, Çoruh ırmakları; Akdeniz'e; Asi, Seyhan, Ceyhan, Tarsus, Dalaman ırmakları; Ege Denizi'ne; Büyük Menderes, Küçük Menderes, Gediz ve Meriç nehirleri; Marmara Denizi'ne; Susurluk/Simav Çayı, Biga Çayı, Gönen Çayı dökülür. Ayrıca Fırat ve Dicle nehirleri Basra Körfezi'nde, Aras ve Kura nehirleri ise Hazar Denizi'nde son bulur. Kızılırmak 1 355 km, Yeşilırmak 519 km, Ceyhan Irmağı 509 km, Büyük Menderes 307 km, Susurluk Irmağı 321 km dir. Suriye sınırına kadar Dicle 523 km ve Fırat Nehri 1 263 km dir. Ermenistan sınırına kadar Aras nehri 548 km uzunluğundadır.

Su Kaynakları

Türkiye’de yıllık ortalama yağış yaklaşık 643 mm olup, yılda ortalama 501 milyar m3 suya tekabül etmektedir. Bu suyun 274 milyar m3 toprak ve su yüzeyleri ile bitkilerden olan buharlaşmalar yoluyla atmosfere geri dönmekte, 69 milyar m3 lük kısmı yeraltı suyunu beslemekte, 158 milyar m3 lük kısmı ise akışa geçerek çeşitli büyüklükteki akarsular vasıtasıyla denizlere ve kapalı havzalardaki göllere boşalmaktadır. Yeraltı suyunu besleyen 69 milyar m3 lük suyun 28 milyar m3 ü pınarlar vasıtasıyla yerüstü suyuna tekrar katılmaktadır. Ayrıca, komşu ülkelerden ülkemize gelen yılda ortalama 7 milyar m3 su bulunmaktadır. Böylece ülkemizin brüt yerüstü suyu potansiyeli 193 (158+28+7) milyar m3 olmaktadır. Yeraltı suyunu besleyen 41 (69-28) milyar m3 de dikkate alındığında, ülkemizin toplam yenilenebilir su potansiyeli brüt 234 (193+41) milyar m3 olarak hesaplanmıştır. Ancak, günümüz teknik ve ekonomik şartları çerçevesinde, çeşitli amaçlara yönelik olarak tüketilebilecek yerüstü suyu potansiyeli yurt içindeki akarsulardan 95 milyar m3, komşu ülkelerden yurdumuza gelen akarsulardan 3 milyar m3 olmak üzere yılda ortalama toplam 98 milyar m3’tür. 14 milyar m3 olarak belirlenen yeraltı suyu potansiyeli ile birlikte ülkemizin tüketilebilir yerüstü ve yeraltı su potansiyeli yılda ortalama toplam 112 milyar m3 olmaktadır.

Su kaynakları ile Su Tüketiminin Karşılaştırması

Çoğu kez zannedildiği gibi Türkiye su zengini bir ülke değildir. Aksine gerekli önlemler alınmaz ise gelecekte su sıkıntısı çeken bir ülke olacaktır. Ülkenin su sıkıntısına düşmesine neden olacak etmenler şunlardır: Sorunlu coğrafya nedeniyle su kaynaklarını kontrol etme güçlüğü, yağış ve su kaynaklarının dengesiz dağılımı, su havzasına dayalı bütünleştirilmiş su yönetimi uzun vadeli planlaması yerine, kısa vadeli, bölgesel, ayrı planlar vasıtasıyla su kaynaklarından yararlanılması. Kişi başına düşen yıllık kullanılabilir su miktarı 1 600 m3 dür. Diğer ülkeler ve dünya ortalamasıyla kıyaslarsak, Türkiye kişi başına kullanılabilir su miktarı bakımından su azlığı çeken ülkeler ararsında görülebilir. Kişi başına 5 000 m³ ve fazla su potansiyeli olan bir ülke “su zengini” olarak kabul edilir. 2023 yılı için nüfusumuzun 100 milyon olacağını öngörmüştür. Bu durumda 2023 yılı için kişi başına düşen kullanılabilir su miktarının 1 125 m3/yıl civarında olacağı söylenebilir. Mevcut büyüme hızı, su tüketim alışkanlıklarının değişmesi gibi faktörlerin etkisi ile su kaynakları üzerine olabilecek baskıları tahmin etmek mümkündür. Ayrıca tüm bu tahminler mevcut kaynakların hiç tahrip edilmeden aktarılması durumunda söz konusu olabilecektir. Dolayısıyla Türkiye’nin gelecek nesillerine sağlıklı ve yeterli su bırakabilmesi için kaynakların çok iyi korunup, akılcı kullanması gerekmektedir

DSİ Genel Müdürlüğü faaliyet alanına giren projeleri olabilecek en uygun formülasyonun ortaya konduğu planlama çalışmalarını, uzun süreci kapsayan ve çok yönlü sistematik veri toplama ve etüt faaliyetleri ile elde edilen verilere dayalı olarak gerçekleştirmektedir. Planlama çalışmalarında done toplama faaliyetleri, her biri başlı başına bir mühendislik disiplini olan; rasat, gözlem, harita, toprak ve drenaj, tarımsal ekonomi, hidroloji, çevresel etki değerlendirmeleri, jeoloji ve malzeme ihtisas dallarının koordineli çalışması ile yürütülmektedir. DSİ’nin hidrometeorolojik gözlem sistemi; 1 117 nehir akım istasyonu, 120 göl seviye ölçüm istasyonu, 115 kar ölçüm istasyonu, 452 meteorolojik istasyon, yaklaşık 1 000 adet su kalitesi ölçüm istasyondan oluşur. Bu istasyonları işleterek nehir akım miktarları, yeraltı suyu ve göl seviyeleri, rusubat yükleri, su kalitesi vb. hidrolojik değişkenler ile yağış ve buharlaşma gibi meteorolojik değişkenleri ölçer. Türkiye 26 adet hidrolojik havzaya ayrılmıştır. Havzaların ortalama yıllık toplam akışları 186 milyar m3 tür. Havza verimleri birbirlerinden farklı olup, Fırat ve Dicle havzalarının toplam ülke potansiyelinin yaklaşık % 28,4’üne sahip olduğu görülmektedir.

Su Kaynaklarından Faydalanılması

Su kaynaklarının geliştirme projelerinden sorumlu başlıca kurum olarak DSİ dahil diğer kurumların da geliştirdiği projeler sayesinde 2008 yılı sonu itibariyle yıllık toplam 46 milyar m3 su tüketmekteyiz. 2023 yılı için yapılan sektörel bazda su tüketimi tahminleri, artan nüfusun ve hızla artan sanayi ve turizmin ihtiyaçlarını dikkate alarak yapılır. Bu tahminler, özel sektör de dahil olmak üzere DSİ ve ilgili kurumların, Türkiye’nin ekonomik kullanılabilir potansiyeli olan 112 milyar m³ su miktarının tamamını geliştirerek, Türkiye Cumhuriyeti’nin 100 kuruluş yılı olan 2023 yılına kadar tamamlayacağı varsayımı üzerine kurulmuştur. Bu durum, kullanılan ve kirlenen suyu arıtma ve tekrar kullanma tesislerine yatırım yapmayı gerektirir. Tahminler, Türkiye’nin toplam ekonomik sulanabilir 8,5 Milyon hektar alanı sulama tesisleriyle 2023 yılına kadar donatmayı öngörür. Türkiye’nin hedefi, modern sulama tekniklerini kullanarak sulama suyundaki tüketim oranının %65 seviyesine azaltmaktır. Böylece, tarımda yılda 72 milyar m³ su kullanılmış olacaktır. Sulama suyu ile ilgili tahminler, şu anki yaklaşık %2 olan yıllık nüfus artışının yavaşlayacağı ve 2023 yılında yaklaşık 100 Milyon olacağı tahmin edilmektedir. Yaşam seviyesinin yükselmesiyle şu anda günlük 270 litre olan kişi başına kullanma suyu tüketimi, su kayıplarının azaltılması ve su tasarrufuyla Avrupa Standartlarına yaklaşarak 150 litreye inecektir. Türkiye’de turizm sektörü hızla gelişiyor ve 2023 yılında yılda 5 milyar m³ tüketeceği tahmin ediliyor. Böylece, bu rakamı da ekleyerek 2023 yılında toplam içme-kullanma suyu tüketimi 18 milyar m³’ e ulaşacağı görülür. Sanayi sektörünün yıllık artış oranını %4 olduğunu dikkate alırsak, 2023 yılı için toplam 22 milyar m³ sanayi suyu ihtiyacı ortaya çıkar.

2008 yılı itibariyle sulama sektöründe 34 milyar m3, içmesuyu sektöründe 7 milyar m3, sanayide 5 milyar m3 olmak üzere toplam 46 milyar m3 su tüketildiği hesaplanmaktadır. Bu durum mevcut su potansiyelimiz olan 112 milyar m3 ün ancak %41’i geliştirebildiğimizi göstermektedir. Yapılan planlamalara göre Türkiye Cumhuriyetinin 100.yılı olan 2023 yılında, elverişli su potansiyelimizden azami oranda yararlanılması hedeflenmektedir.

Türkiye’deki Hidrolik Yapılar

ICOLD (Uluslararası Büyük Barajlar Komisyonu) standartlarına göre, temelden yüksekliği 15 m ve 3 hm3 veya daha fazla su kapasiteli rezervuarlara sahip barajlar “baraj” olarak nitelendirilmektedir. Bu değerlerden az özelliklere sahip barajlar “gölet” olarak adlandırılmaktadır. Aşağıdaki tablodan görüleceği üzere, bu standartlara göre tasnif edildiğinde, DSİ’ce inşa edilerek işletmeye alınmış büyük baraj adedi 655 olup, diğer kuruluşlarca yapılan 18 adet büyük baraj da ilave edilince, Türkiye’deki büyük baraj sayısı 673 adede ulaşmaktadır. DSİ 242 barajı, büyük su projeleri kapsamında ve 413 barajı, küçük su işleri kapsamında inşa etmiştir. 242 büyük barajın rezervuar kapasitesi yaklaşık 145 milyar m3 tür. Türkiye’deki su kaynakları gelişmesi aşağıda verilmiştir:

ICOLD standartlarına göre şu anda Türkiye’de 673 baraj vardır. Gövde tiplerine göre sınıflandırılmış barajlar ve adetleri aşağıdaki gibi sınıflandırılabilir.

• Kaya veya toprak dolgu: 650 adet,
• Beton ağırlık barajlar: 8 adet: (Çubuk I, Elmalı II, Sarıyar, Kemer, Gülüç, Porsuk, Arpaçay, Karacaören),
• Kemer tipi: 6 adet (Gökçekaya, Oymapınar, Karakaya, Gezende, Sır, Berke)
• Karışık 9 adet: (Beton kaplamalı kaya dolgu (CFRD) veya Silindirle sıkıştırılmış beton dolgu (RCC) (Kürtün, Birecik, Karkamış, Keban, Muratlı TBMM 85 Yıl Milli Egemenlik, Yamula, Cindere, Dim, Torul)

Başka kuruluşlarca yapılmış olan Baraj ve HES'ler:

1-Berke, 2-Sarıyar, 3-Manavgat, 4-Karacaören-2, 5- Kepez, 6-Elmalı-2, 7-Darlık, 8-Alaçatı, 9-Sır, 10-Yamula, 11-Kirazdere, 12-Birecik, 13-Gülüç, 14- Kavşakkaya, 15-Gönen, 16-Suçatı, 17-Seyrantepe, 18- Eşen-2. Nehir santralleriyle birlikte diğer kuruluşlarca inşa edilerek işletmeye alınmış olan hidroelektrik santraller toplam 2 916 MW Kurulu kapasite ile yılda 9 461 GWh enerji üretmekte olup, toplam hidroelektrik üretimiz olan 47 871 GWh (13 700 MW) içindeki payı yaklaşık % 20 civarındadır. Hidroelektrik üretimimizin % 80’i DSİ’ce inşa edilen santrallerden yapılmaktadır. Halen, 23 adet HES (3,576 MW ve 11,555 GWh) DSİ’ce, geri kalan 235 HES (7,270 MW ve 27,849 GWh) özel sektörce inşa edilmektedir. Türkiye’de toplam 258 HES (10,846 MW ve 39,404 GWh inşa halindedir.

DSİ, kurulduğu 1954 yılından itibaren, 38 milyar ABD Doları yatırım harcaması yaparak enerji, tarım, hizmetler ve çevre sektörlerindeki projelerden ülke ekonomisine toplam 100 milyar ABD Doları gelir sağlamıştır. Bu projelerin yatırım maliyetlerinin iki katından fazla ulusal ekonomiye katkı yaptığı görülür.

Sonuç olarak yağış dağılımı, Türkiye’de oldukça düzensizdir. Doğu Karadeniz’de yıllık 2 500 mm olan yağış iç Anadolu’da 250 mm dir. Genellikle Türkiye’de yağış yeterli gibi görünse mevcut ve öngörülen ihtiyaçları karşılamak için de her zaman doğru yerde ve doğru zamanda değildir. Nehirler genellikle düzensiz rejimlere sahip olup doğal akımlardan su alarak kullanmak her zaman mümkün değildir. Ortalama yağış, buharlaşma ve yüzey akımı zamana ve coğrafyaya göre değişir. Toplam yağışın yaklaşık %70’i Ekim ayından Mart ayına kadar yağar. Yaz aylarında çok az etkili yağış olur. Bu sebeple, içme kullanama, endüstri ve tarımsal su ihtiyacı ayrıca hidroelektrik enerji üretimi için depolama tesisleri gereklidir. Buna ilaveten barajlar, taşkın ve erozyon kontrolüne önemli katkı sağlarlar. Türkiye halkının refah seviyesi ve mutluluğu için DSİ’nin su kaynakları projelerini geliştirmesi çok önemlidir. Günlük yiyecek, içme kullanma suyu ve elektrik enerjisi üretimi su kaynaklarını geliştirme projelerine bağlıdır. Bu sebeple Türkiye, insanlarına normal hayat şartlarını sağlaması için su potansiyelini kullanması gerekir.

Türkiye’de tarım büyük ölçüde iklime bağlıdır. İklimin olumsuz etkileri hidrolik yapıların yapılmasıyla en aza indirilebilir. DSİ, nüfusumuzun yaklaşık % 30’inin faaliyet gösterdiği bir alan olan tarım sektörüne yatırım yapmak suretiyle çiftçi üretimini dolayısıyla gelirini artırarak, tarımsal sanayiye girdi oluşturmaktadır. DSİ sulama yatırımları, işsizliğin ve göçün azaltılmasına yardımcı olmaktadır.

Türkiye’nin gelişme oranı göz önüne alındığında, su sektöründe yapılacak çok daha fazla iş olduğu görülür. DSİ’nin enerji, tarım, hizmetler ve çevre sektörüyle ilgili 68 Milyon ABD Doları yatırım yapması gerektiği hesaplanmıştır. DSİ’nin yıllık yatırım bütçesi göz önüne alındığında, (yıllık 2,5 milyar ABD Doları) bu yatırımları bitirmek için 26 yıla ihtiyaç vardır.

Enerji, tarım, hizmetler ve çevre sektörlerinde 2023 yılına kadar,

• TARIM SEKTÖRÜNDE :26 milyar ABD Doları
• ENERJİ SEKTÖRÜNDE :20 milyar ABD Doları
• HİZMETLER SEKTÖRÜNDE :19 milyar ABD Doları
• ÇEVRE SEKTÖRÜNDE : 3 milyar ABD Doları
  TOPLAM :68 milyar ABD Doları

tutarında ilave yatırım gereklidir. Bu projelerle ülke ekonomisine yılda toplam 27 milyar ABD Doları gelir sağlanması öngörülmektedir